ห้าแยกชิบุย่า: เส้นขอบฟ้ากว้างไกลของโตเกียวแผ่ขยายออกไปสุดสายตาตรงหน้าฉัน ฉันรู้สึกตื่นตะลึงไปกับเมืองที่มีชื่อเสียงแห่งนี้ ความสูงและสีสันที่หลากหลายของตึกต่างๆ เชื่อมต่อกันด้วยถนนที่แสนพลุกพล่าน และความเขียวชอุ่มที่เส้นขอบฟ้าไกลลิบๆ คุณอาจสงสัยว่าฉันกำลังอยู่ที่ไหนกันแน่ คำตอบก็คือ ห้าแยกชิบุย่านั่นเอง! อาคารคอมเพล็กซ์สูง 230 เมตรซึ่งตั้งอยู่ใกล้กับสถานีชิบุย่าและแยกชิบุย่าแห่งนี้ เป็นที่ตั้งของหอชมวิว สำนักงาน ร้านค้า และร้านอาหาร และยังเป็นอาคารที่สูงที่สุดในชิบุย่าด้วย

การเดินทางของฉันสู่ท้องฟ้าเริ่มต้นขึ้นที่ชั้น 14 ในลิฟต์ที่มีเอกลักษณ์ ใช้เวลา 30 วินาทีในการขึ้นลิฟต์ไปถึงชั้น 45 เพดานลิฟต์ฉายภาพแสงระยิบระยับและเพลงล่องลอยที่ทำให้ฉันรู้สึกราวกับกำลังขึ้นไปข้างบนผ่านห้วงอวกาศ หลังจากเก็บสัมภาระในล็อกเกอร์แล้ว ฉันก็ขึ้นบันไดเลื่อนอีกหลายต่อเพื่อขึ้นไปยัง Sky Stage ที่ชั้นดาดฟ้า จากจุดชมวิวกลางแจ้ง ฉันมองเห็นใจกลางเมืองโตเกียวรอบทิศทางแบบสุดลูกหูลูกตาเลยทีเดียว และยังเห็นแลนด์มาร์กที่เส้นขอบฟ้า เช่น โตเกียวสกายทรี โตเกียวทาวเวอร์ อ่าวโตเกียว และสวนสาธารณะโยโยงิในขณะที่ฉันสูดหายใจเอาสายลมที่แสนสดชื่นของฤดูใบไม้ร่วงเข้าไป ฉันขึ้นไปยังชั้น 46 ต่อเพื่อผจญภัยที่ Sky Gallery ซึ่งมีหน้าต่างสูงตั้งแต่พื้นจรดเพดาน และเดินผ่านนิทรรศการศิลปะแบบอินเทอร์แอ็กทีฟ พื้นที่นั่งพักผ่อน คาเฟ่ บาร์ เลานจ์ และร้านของที่ระลึก หลังจากใช้เวลาท่ามกลางหมู่เมฆ ฉันก็แวะไปที่ร้านชา ITO EN ที่อยู่ชั้น 10 เพื่อเพลิดเพลินกับการดื่มชาเขียวมัทฉะที่ชงสดๆ แก้วต่อแก้ว และของหวานไส้ถั่วแดง

สโปโดริ! โตเกียวโดมซิตี้: พอท้องอิ่ม ก็ถึงเวลาทดสอบร่างกายที่สโปโดริ! ภายในโตเกียวโดมซิตี้! จากสถานีฮิบิยะ ฉันขึ้นรถไฟโทเอ สายมิตะไปยังสถานีสุอิโดบาชิ (7 นาที) จากนั้นเดินต่อประมาณ 4 นาทีไปยังโตเกียวโดมซิตี้ สนามกีฬาในร่มประกอบด้วยสนามเบสบอลล้อมตาข่าย พื้นที่ปีนหน้าผาจำลอง และกอล์ฟ เมื่อฉันเข้าไปในสนาม สิ่งแรกที่ฉันสังเกตเห็นคือหน้าผาหินจำลองทอดยาวที่ด้านขวามือของฉัน หน้าผาหินลาดเอียงมีความชันขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่ผู้ใหญ่ก็ยังปีนได้ยาก ด้วยบรรยากาศของการแข่งขันที่คึกคัก ฉันจึงตัดสินใจที่จะลองปีนหน้าผาจำลองดู! เมื่อฉันเช่ารองเท้าและซื้อตั๋วจากเคาน์เตอร์ด้านหน้า ฉันก็พร้อมลุยแล้ว ตอนที่ฉันยืนอยู่ด้านล่างของกำแพง แม้แต่จุดปีนสำหรับมือใหม่ก็ยังดูท้าทาย แต่ฉันก็ไม่หวั่น ฉันรวบรวมสมาธิแล้วค่อยๆ เหยียบขึ้นไปทีละก้าวอย่างมุ่งมั่น และหลังจากพลาดร่วงลงมาสองสามครั้ง ในที่สุดฉันก็ปีนถึงด้านบนได้สำเร็จ ประสบการณ์นี้ช่างเติมเต็มและท้าทาย เป็นวิธีที่ยอดเยี่ยมในการเพิ่มความหลากหลายของกิจกรรมการท่องเที่ยว

ฮิบิยะ OKUROJI: จากสถานีชิบุย่า ฉันขึ้นรถไฟโตเกียวเมโทร สายกินซ่า ซึ่งใช้เวลา 15 นาที เพื่อเดินทางไปสถานีชิมบาชิ จากนั้นเดินต่ออีก 6 นาที ก็ถึงจุดหมายต่อไปของฉัน ซึ่งก็คือ ฮิบิยะ OKUROJI ถนนช็อปปิงใต้ดินยาว 300 เมตรที่ตั้งอยู่ใต้รถไฟแปดสาย และมีร้านอาหารและร้านค้าตั้งอยู่มากมาย ร้านฮิบิยะ OKUROJI สร้างขึ้นในช่วงต้นยุค 1900s การผสมผสานกันของซุ้มโค้งสีขาวและอิฐสีแดงทำให้พื้นที่ดูทันสมัยแต่ก็ให้บรรยากาศย้อนยุคในเวลาเดียวกัน ตอนที่ฉันเดินผ่านร้านค้าที่เรียงรายอย่างละลานตานั้น ฉันได้เห็นทั้งร้านร่ม ร้านเสื้อผ้า ร้านรองเท้า และมีแม้กระทั่งร้านขายเสื้อผ้าย้อมครามแบบโบราณ สำหรับอาหาร มีทั้งอาหารญี่ปุ่นแบบดั้งเดิมและอาหารต่างชาติ ฉันแวะไปที่ร้านเบเกอรี่ฝรั่งเศสสุดน่ารักร้านหนึ่งเพื่อชิมคานาเล่แสนหวานและอร่อย รถไฟที่วิ่งอยู่เหนือร้านค้าสวยงามที่อยู่ด้านล่างสร้างประสบการณ์การช็อปปิงที่ไม่เหมือนที่ไหน

อาหารกลางวัน (ฮิบิยะ OKUROJI) ชุนจูสึงิฮางิ: หลังจากสำรวจโตเกียวในตอนเช้า ก็ถึงเวลาอาหารกลางวันที่ชุนจูสึงิฮางิ ร้านอาหารตั้งอยู่ห่างจากฮิบิยะ OKUROJI โดยใช้เวลาเดินเพียง 5 นาที ทันทีที่ฉันเข้าไปในร้าน ฉันก็รู้สึกได้ถึงความหรูหราแต่อบอุ่นเป็นมิตร แสงไฟสีเหลืองทั่วทั้งร้าน พร้อมกับการตกแต่งแบบผสมผสาน และงานหินที่ทำมาสำหรับการตกแต่งภายในได้อย่างน่าทึ่ง "สึงิฮางิ" แปลว่า "การปะติด" ซึ่งสะท้อนถึงรูปแบบการตกแต่งที่หลากหลายของร้านอาหาร ฉันได้เข้ามานั่งอยู่ในห้องไม้ที่เรียบง่ายและทางร้านก็เสิร์ฟอาหารคอร์สมื้อกลางวันสำหรับฤดูใบไม้ร่วง อาหารหกคอร์สประกอบด้วยเมนูเรียกน้ำย่อยที่ทำจากวัตถุดิบตามฤดูกาล ซาชิมิสดๆ ปลากะพงพร้อมผลฟิกและซอสบัลซามิก เนื้อวากิวย่างถ่านเสิร์ฟพร้อมเกลือ ซอสยูซุรสเผ็ด และซอสมิโซะวอลนัต ข้าวอบหม้อเหล็กพร้อมผักดองและซุปมิโซะ และเค้กเกาลัดผลไม้ การผสมผสานกันของรสชาติและเนื้อสัมผัสอันหลากหลายนี้ช่วยกระตุ้นความอยากอาหาร ฉันจับคู่มื้อนี้กับไวน์ขาวจากยามานาชิ ซึ่งมีรสชาติละมุนและกลิ่นหอมหวานเล็กน้อย

อาหารค่ำ (คางุราซากะ) คางุราซากะ คาโมโช: หลังจากพักผ่อนและผ่อนคลายสักพัก ฉันก็มุ่งหน้าไปที่จุดหมายสุดท้ายของวันเพื่อไปทานอาหารค่ำที่คางุราซากะ คาโมโช คางุราซากะเป็นย่านช็อปปิงและร้านอาหารยอดนิยมใกล้กับสถานีอีดะบาชิซึ่งเป็นที่รู้จักจากถนนที่ลาดเอียง ในความมืดของช่วงค่ำในฤดูใบไม้ร่วง ร้านค้าที่เรียงรายตามถนนเส้นหลักจะส่องแสงสว่างอย่างสวยงามในขณะที่คนที่เดินผ่านไปมาเพลิดเพลินกับอากาศเย็นสบาย หลังจากใช้เวลาเล็กน้อยที่ถนนเส้นหลัก ฉันก็เปลี่ยนไปเดินที่ทางเดินหินกรวดแคบๆ เพื่อไปยังร้านอาหาร หน้าร้านมีโนเร็น (ผ้าม่านญี่ปุ่น) สีเข้มตกแต่งอยู่ และฉันก็ต้องถอดรองเท้าหลังจากเข้าไปในร้านแล้ว คางุราซากะ คาโมโช เชี่ยวชาญด้านอาหารที่ทำจากเป็ด ดังนั้นฉันจึงสั่งคอร์สชาบูชาบูเนื้อเป็ด มื้ออาหารแบบคอร์สนี้ประกอบด้วยเมนูหลากหลาย ซึ่งรวมถึงปลา เต้าหู้ และผักที่ปรุงรสด้วยเกลือทรัฟเฟิล วาซาบิ ฟิก มัสตาร์ด และอื่นๆ แต่ดาวเด่นก็ต้องยกให้เป็ดเลย ชามซุปเป็ดที่อัดแน่นมาพร้อมกับไฟที่จุดอยู่ด้านล่าง พนักงานยกจานเนื้อเป็ดสไลซ์บางมาเสิร์ฟให้ฉันเพื่อให้ฉันปรุงเองด้วยการจุ่มเนื้อเป็ดลงในน้ำซุป เนื้อเป็ดที่ปรุงสดๆ แต่ละชิ้นมีรสชาติอร่อยและให้ความรู้สึกอุ่น ฉันจับคู่มื้อนี้กับสาเกที่ผลิตในชิบะซึ่งมีกลิ่นหอมเข้มข้น

โอโตกุ: อาหารกลางวัน (อาหารทะเลหรือเนื้อ)
เช้าวันถัดมา ฉันเริ่มต้นวันด้วยเที่ยวบินหนึ่งชั่วโมงจากสนามบินฮาเนดะที่ตั้งอยู่ทางใต้ของโตเกียวไปยังสนามบินโคมัตสึในจังหวัดอิชิกาวะ ที่สนามบิน ฉันได้พบกับไกด์ของฉันที่มาพร้อมกับรถเช่า จากนั้นเราก็ขับรถมุ่งไปทางทิศใต้เพื่อไปยังจังหวัดข้างๆ ซึ่งก็คือจังหวัดฟุกุอิ! หลังจากขับรถประมาณ 45 นาที เราก็ถึงจุดหมายแรกของเรา โอโตกุเป็นร้านอาหารทะเลที่ตั้งอยู่เลียบไปกับทะเลญี่ปุ่น พนักงานนำฉันไปนั่งที่โต๊ะชั้นสองริมหน้าต่างขนาดใหญ่ที่มองออกไปเห็นวิวอันน่าตื่นตาของผืนน้ำเปล่งประกายระยิบระยับและเกลียวคลื่นสาดซัดเบาๆ และยังเห็นเกาะโอชิมะที่อยู่ใกล้กันอีกด้วย ภายในตกแต่งด้วยไม้อย่างเรียบง่าย ให้บรรยากาศแบบชนบทแต่ทันสมัย หลังจากไล่ดูเมนูที่เต็มไปด้วยอาหารทะเลและเนื้อแล้ว ฉันก็ตัดสินใจสั่งมางุโระดง หรือข้าวหน้าปลาทูน่า ปลาทูน่าดิบถูกจัดเรียงอยู่ด้านบนเม็ดข้าวนุ่มฟู มีวาซาบิ ขิงดอง และไข่ม้วนวางเคียงกันอย่างสวยงาม เมนูนี้ยังเสิร์ฟมาพร้อมกับกะหล่ำปลีดอง ซุปมิโซะ และปลาเนื้อขาวรสอ่อนที่มีชื่อเรียกว่า คาเรอิ ฉันไม่สามารถหุบยิ้มได้เลยตอนที่ได้ลิ้มรสทูน่าสดๆ นั้น

โทจินโบ: หลังจากเพลิดเพลินกับอาหารทะเล ก็ถึงเวลาสำรวจโทจินโบ หนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงที่สุดของฟุกุอิ จากร้านอาหาร เราใช้เวลาขับรถประมาณห้านาทีไปยังที่จอดรถที่อยู่ใกล้ๆ แล้วเดินต่ออีกห้านาทีไปตามถนนสายเก่าที่ทำให้นึกถึงยุคโชวะของญี่ปุ่น เส้นทางเก่าแก่เรียงรายไปด้วยร้านอาหารและร้านของที่ระลึกซึ่งอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของอาหารทะเลผสมผสานกับลมทะเล เมื่อฉันมาถึงชายฝั่ง วิวอันตระการตาก็ทำให้ฉันตกตะลึงจนแทบลืมหายใจ หน้าผาขรุขระรูปทรงเรขาคณิตแปลกตาดูกลมกลืนกับผืนน้ำอันสงบนิ่งในธรรมชาติที่แสนพิศวง ท้องทะเลกว้างไกลสุดสายตาเป็นฉากหลังที่น่าอัศจรรย์ใจให้กับฉากทัศน์นี้ ในขณะที่ฟองคลื่นสีขาวโอบล้อมแนวหินที่มีเอกลักษณ์เหล่านั้น ฉันหลับตาและสูดหายใจเอาลมเย็นๆ เข้าไป รู้สึกได้ถึงความผ่อนคลายท่ามกลางเสียงขับกล่อมจากคลื่นทะเล ทางเดินรอบหน้าผาเดินง่าย แต่ก็ควรสวมใส่รองเท้าที่เดินสบาย

หลังจากนั้นฉันก็กลับขึ้นรถยนต์เพื่อขับต่อไปยังที่จอดรถอีกแห่งใกล้กับเกาะโอชิมะ เกาะเล็กๆ ที่ไม่มีคนอาศัยอยู่นี้ตั้งอยู่ห่างออกไปจากชายฝั่งของฟุกุอิ และเชื่อมต่อกับแผ่นดินหลักด้วยสะพานสีแดงที่สวยงาม ขณะที่ฉันเดินไปยังเกาะโอชิมะ ภูมิทัศน์อันเขียวชอุ่ม หินรูปทรงสวยงาม และประตูโทริอิสีขาว ทำให้ฉันรู้สึกราวกับกำลังเดินไปยังอีกโลกหนึ่ง เกาะแห่งนี้เป็นที่ตั้งของศาลเจ้า ธรรมชาติเขียวชอุ่ม และวิวทะเลที่ชวนตื่นตะลึง ซึ่งต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงในการเดินรอบเกาะ

อาหารค่ำที่อาวาระออนเซ็น ไฮยะ: เราใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงขับรถด้วยจิตใจอันสงบนั้นไปยังที่พักของฉันสำหรับคืนนี้ที่มีชื่อว่า ไฮยะ ในอาวาระออนเซ็น อาวาระออนเซ็นเป็นหนึ่งในเมืองบ่อน้ำพุร้อนยอดนิยมที่สุดในญี่ปุ่นตอนกลาง และเป็นที่ตั้งของเรียวกัง หรือโรงแรมญี่ปุ่นโบราณที่หลากหลาย เมื่อฉันมาถึงที่ไฮยะ พนักงานก็นำฉันไปยังห้องพัก และสาธิตวิธีการใส่ชุดยูกาตะให้ฉันด้วย ชุดยูกาตะเป็นกิโมโนประเภทหนึ่งแต่มีน้ำหนักเบาและเป็นทางการน้อยกว่า หลังจากใส่ชุดญี่ปุ่นดั้งเดิมแล้ว ฉันก็สวมรองเท้าแตะที่โรงแรมมีให้เพื่อเดินไปยังห้องรับประทานอาหาร ซึ่งมีห้องส่วนตัวหลายห้องที่ถูกแบ่งด้วยฉากกั้นไม้ พนักงานเสิร์ฟที่ยิ้มแย้มนำอาหารเมนูแรกของคอร์สมาเสิร์ฟให้ฉัน เป็นลูกพลับยัดไส้ด้วยแตงกวาและเนื้อปู เสิร์ฟพร้อมกับอุเมะชุ (เหล้าบ๊วยญี่ปุ่น) เมนูนี้มีรสชาติหวานและเรียกน้ำย่อยได้เป็นอย่างดี ตามมาด้วยอาหารรสเลิศหลายเมนู ซึ่งรวมถึงซุป ซาชิมิสดๆ แอปเปิลยัดไส้แซลมอนและชีส เนื้อวัววากาสะ เต้าหู้งาทอด หัวไชเท้ายัดไส้ด้วยปลา เปาะเปี๊ยะปูและเยลลีวาซาบิ และมงบล็องผลไม้ อาหารแต่ละเมนูจัดจานมาอย่างสวยงาม และมีเนื้อสัมผัสหลากหลายที่มีเอกลักษณ์ การผสมผสานกันของรสชาติเข้ากันได้ดีกับลักษณะอันประณีตงดงามของเรียวกัง

ที่พัก: อาวาระออนเซ็น ไฮยะ
ที่ไฮยะในอาวาระออนเซ็น ฉันรู้สึกเหมือนได้เดินทางย้อนเวลากลับไปในญี่ปุ่นสมัยก่อน ห้องพักแต่ละห้องและทางเดินได้รับการตกแต่งอย่างสวยงามด้วยงานไม้ญี่ปุ่น สีเอิร์ทโทน และสิ่งของตกแต่งแบบดั้งเดิม ห้องพักของฉันเป็นห้องสไตล์ญี่ปุ่น พื้นห้องเป็นเสื่อทาตามิ ประตูเลื่อนโชจิ และหน้าต่างขนาดใหญ่ที่มองออกไปเห็นวิวสวนญี่ปุ่นเล็กๆ ระหว่างมื้อค่ำ พนักงานได้มาที่ห้องและปูฟูกนอนให้ฉัน ห้องน้ำในห้องเป็นส่วนต่อขยายออกไปของพื้นที่ที่ออกแบบมาอย่างสวยงามและมีแม้กระทั่งบ่อน้ำร้อนส่วนตัวด้วย! หลังจากเดินทางท่องเที่ยวมาทั้งวัน ฉันรู้สึกได้ผ่อนคลายอย่างแท้จริงในน้ำร้อนที่ทำให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่า นอกจากบ่อน้ำส่วนตัวแล้ว เรียวกังยังมีบ่อน้ำร้อนรวมที่ผ่อนคลายเช่นเดียวกัน นอกจากบรรยากาศของความดั้งเดิม โรงแรมยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกที่ทันสมัยอย่าง Wi-Fi ล็อกเกอร์ขนาดเล็กสำหรับเก็บของส่วนตัว ตู้เย็นขนาดเล็กพร้อมเครื่องดื่ม ไดร์เป่าผม และอื่นๆ ประสบการณ์นี้ยิ่งประทับใจยิ่งขึ้นจากการบริการที่ยอดเยี่ยมของพนักงาน เช้าวันถัดมาหลังจากมื้ออาหารที่อุดมไปด้วยสารอาหารบำรุงร่างกายอย่าง ผัก ผลไม้ ข้าว ไข่ ปลา และซุป พนักงานก็โบกมือลาเราอย่างอบอุ่น และฉันก็พร้อมแล้วสำหรับเริ่มต้นวันใหม่

ศาลเจ้าเฮเซ็นจิฮาคุซัง: จุดหมายถัดไป เราเดินทางห่างจากชายฝั่งเพื่อไปยังศาลเจ้าเฮเซ็นจิฮาคุซัง ใช้เวลาเดินทางด้วยรถยนต์ประมาณหนึ่งชั่วโมง และยังได้ชมวิวที่อบอุ่นหัวใจของใบไม้เปลี่ยนสีบนภูเขา พื้นที่เกษตรกรรม และหมู่บ้านโบราณที่มีเสน่ห์

เมื่อพวกเราไปถึงศาลเจ้า ฉันก็รู้สึกเหมือนกับได้เข้ามาอยู่ในโลกพิศวงอีกครั้ง ศาลเจ้าอันเป็นที่รักของคนท้องถิ่นนี้มีชื่อเรียกอีกชื่อว่า "วัดมอส" มีชื่อเสียงจากมอสที่ขึ้นหนาแน่นจนดูเหมือนกับผืนพรม และเป็นสถานที่สักการะฮาคุซัง ซึ่งเป็นหนึ่งในภูเขาศักดิ์สิทธิ์ที่สุดของญี่ปุ่นอีกด้วย ทั้งทางเดินหินที่ฉันเดินผ่านและสิ่งปลูกสร้างของศาลเจ้าที่กลมกลืนเข้ากับทิวทัศน์โดยรอบ ทำให้ฉันรู้สึกตื่นตะลึงไปกับความสมดุลอันสันติระหว่างธรรมชาติและจิตวิญญาณ ต้นไม้สูงตระหง่านตั้งเรียงรายนำทางฉันในทุกก้าว และภูมิทัศน์ที่ปกคลุมไปด้วยมอสสีเขียวชอุ่มก็ทำให้ฉันรู้สึกถึงความสุขสงบอย่างที่สุด ภายในป่าเงียบสงัด มีเพียงสายลมพัดผ่านแผ่วเบา เสียงจิ้งหรีดร้องเป็นระยะๆ และเสียงสะท้อนของเสียงฝีเท้าตัวเอง ความเงียบสงบนี้ได้โอบล้อมฉันไปตลอดทั้งวัน

วัดโซโตะเซ็นไดฮงซังเอเฮจิ: ฉันเริ่มต้นทริปวันสุดท้ายในฟุกุอิด้วยการไปที่วัดเอเฮจิ ซึ่งเดินทางด้วยการขับรถจากเรียวกังโดยใช้เวลา 45 นาที เมื่อมาถึง เราจอดรถไว้ที่ที่จอดรถใกล้ๆ แล้วเดินต่อประมาณ 5 นาทีผ่านเมืองรอบวัดที่เก่าแก่และมีเสน่ห์เพื่อไปยังวัดเอเฮจิ วินาทีฉันเห็นวัดพุทธแห่งนี้ ฉันรู้สึกตะลึงไปกับสิ่งปลูกสร้างของวัดที่น่าเกรงขามแต่ก็ให้ความรู้สึกปลอบประโลมใจ และหลังจากเปลี่ยนรองเท้าจากสนีกเกอร์เป็นรองเท้าแตะของวัด ฉันก็พร้อมสำหรับการสำรวจแล้ว อาคารไม้ดั้งเดิมและโคมไฟที่ตั้งอยู่ด้านในดูกลมกลืนกับธรรมชาติอันอุดมสมบูรณ์ในพื้นที่ซึ่งตอนนี้สะพรั่งไปด้วยสีสันสดใสของใบไม้เปลี่ยนสีในฤดูใบไม้ร่วง ขณะที่ฉันเดินชมสิ่งปลูกสร้างต่างๆ ฉันก็ตระหนักถึงความสำคัญและความหมายที่ซ่อนอยู่ของทุกสิ่งจากตำแหน่งของตัวอาคารของวัดไปจนถึงท่าทางของรูปปั้น อันที่จริงแล้ว สิ่งปลูกสร้างทั้งหมดถูกวางตำแหน่งเพื่อแสดงถึงพระพุทธเจ้าที่กำลังนั่งสมาธิ หรือซาเซ็น

ตรงข้ามกับความโดดเดี่ยวของศาลเจ้าเฮเซ็นจิฮาคุซัง เอเฮจิเป็นวัดที่มีชีวิตชีวามากซึ่งเต็มไปด้วยพระที่กำลังทำวัตรปฏิบัติประจำวัน ในระหว่างทริปของฉัน ฉันได้เห็นพิธีศพประจำเดือนที่จัดขึ้นสำหรับอดีตเจ้าอาวาสด้วย แม้ว่าฉันจะไม่เข้าใจว่าพระกำลังพูดอะไร แต่ฉันก็สัมผัสได้ถึงพลังของการท่องบทสวดพร้อมกันนั้น บรรยากาศที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตาของวัดเอเฮจิทำให้ฉันรู้สึกประทับใจและเข้าใจศาสนาพุทธนิกายโซโตะได้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

คาเมโซโซบะ (อาหารกลางวัน): หลังจากสำรวจวัดเอเฮจิประมาณสองชั่วโมง ฉันก็พร้อมแล้วสำหรับอาหารกลางวัน! จากวัด เราขับรถประมาณ 30 นาทีไปยังร้านคาเมโซโซบะเพื่อกินหนึ่งในเมนูยอดนิยมที่สุดของฟุกุอิ นั่นก็คือ เอจิเซ็นโอโรชิโซบะ การตกแต่งภายในที่ทำจากไม้และแสงไฟอันอบอุ่นของร้านอาหารสร้างบรรยากาศที่เป็นมิตร และฉันได้นั่งที่โต๊ะญี่ปุ่นแบบดั้งเดิม พนักงานเสิร์ฟนำเมนูเย็นที่ประกอบด้วยเส้นโซบะทำจากบักวีต 100% มาเสิร์ฟพร้อมกับซอสผสมหัวไชเท้าขูดและเท็มปุระซีฟู้ด ซึ่งเป็นเมนูเรียกน้ำย่อยฉันได้เป็นอย่างดี ไกด์แนะนำวิธีการกินเมนูนี้ที่ถูกต้องให้ฉัน เริ่มจากลองชิมเส้นโซบะอย่างเดียวก่อน จากนั้นเทซอสลงด้านบน ตอนที่ฉันกัดเข้าไปในเส้นที่แน่นหนึบ รสชาติธรรมชาติและคล้ายถั่วแผ่ซ่านไปทั่วปากของฉัน โซบะมีเนื้อสัมผัสที่เพลิดเพลิน และเข้ากันได้ดีเยี่ยมกับกลิ่นหอมหวานของน้ำซุป รวมถึงเท็มปุระกรอบๆ ฉันจบมื้อนี้ด้วยน้ำโซบะร้อน เครื่องดื่มที่มักเสิร์ฟหลังทานโซบะ

หมู่บ้านมีดทาเคฟุ: หลังจากเพลิดเพลินกับศิลปะอาหารในฟุกุอิ ก็ถึงเวลาสำรวจด้านอุตสาหกรรมที่หมู่บ้านมีดทาเคฟุในเมืองเอจิเซ็น ซึ่งอยู่ห่างจากร้านอาหารโดยใช้เวลาขับรถไปประมาณ 15 นาที เอจิเซ็นมีความเชี่ยวชาญในการผลิตมีดคุณภาพสูงมาเป็นเวลากว่า 700 ปีแล้ว

การเที่ยวชมหมู่บ้านเริ่มต้นในอาคารทรงกระบอกซึ่งเป็นอาคารหลัก ที่นี่ฉันได้เดินชมมีดทำอาหารและมีดสำหรับทำการเกษตร รวมถึงพบกับช่างฝีมือที่มีอายุตั้งแต่ 18 ถึง 82 ปี! จากนั้นฉันก็มุ่งหน้าไปยังจุดเที่ยวชมหลักซึ่งได้แก่ พื้นที่ทำงาน วินาทีที่ฉันเปิดประตูเข้าไป ฉันได้ยินเสียงกระทบกันของโลหะและได้กลิ่นการผลิตเหล็กอบอวลในอากาศ จากระเบียงชั้นสอง ฉันมองดูเหล่าคนงานที่กำลังตั้งใจทำงานตีและขึ้นรูปเหล็กอย่างใจจดใจจ่อ ภาพเครื่องจักรที่ตั้งอยู่อย่างหนาแน่นเกิดเป็นภาพที่น่าตื่นตาไม่ว่าจะมองไปตรงจุดใด ที่แห่งนี้ยังคงใช้วิธีการดั้งเดิมร่วมกับวิธีการสมัยใหม่อย่างกลมกลืน และคนงานจากทั่วญี่ปุ่นตีเหล็กเคียงบ่าเคียงไหล่กัน ตัวอาคารยังเป็นที่ตั้งของศาลเจ้าที่อุทิศให้แด่ผู้ก่อตั้งงานฝีมือนี้ด้วย! เมื่อฉันไปยังร้านที่อยู่ข้างกันเพื่อสังเกตมีดอย่างใกล้ชิด ฉันก็รู้สึกทึ่งกับงานฝีมือที่ประณีตนี้มาก มีดเหล่านี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่เครื่องมือ แต่เป็นงานศิลปะที่เป็นตัวแทนของมรดกทางวัฒนธรรมที่มีความเป็นมานานหลายศตวรรษ

มิคาตะโกะโคะเรนโบว์ไลน์: ขณะที่พระอาทิตย์เริ่มตกดิน เราขับรถประมาณหนึ่งชั่วโมงเพื่อไปยังจุดหมายสุดท้ายซึ่งก็คือ เรนโบว์ไลน์ซัมมิตพาร์ก สวนสาธารณะที่อยู่บนยอดเขา จากฐานของสวนสาธารณะ ฉันขึ้นลิฟต์แบบที่นั่งเดียวและขึ้นไปยังไหล่เขา ในระหว่างการเดินทาง ฉันรู้สึกเคลิบเคลิ้มราวกับได้ก้าวเข้าไปในสถานที่เหนือจริง ที่ด้านบนสุด ขณะที่ฉันมุ่งหน้าไปที่ด้านตะวันออกของสวน ฉันก็ไม่อาจควบคุมความตื่นเต้นของตัวเองได้อีกต่อไป เพราะวิวที่เห็นนั้นสวยจนอธิบายเป็นคำพูดออกมาไม่ได้เลย ภูเขาที่ถูกห่มคลุมด้วยสีสันของฤดูใบไม้ร่วงตั้งอยู่ท่ามกลางทะเลสาบทั้งห้าแห่งมิคาตะที่กินอาณาเขตกว้างใหญ่ ในขณะที่พระอาทิตย์ตกดินอาบไล้ทิวทัศน์เป็นสีทอง หลังจากเพลิดเพลินกับวิวริมทะเลสาบแล้ว ฉันก็รีบไปยังอีกด้านของสวนเพื่อชมวิวอันกว้างใหญ่ไพศาลของคาบสมุทรสึรุงะและทะเลญี่ปุ่น ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เห็นภาพกว้างไกลสุดสายตาที่ดูราวกับความฝัน สวนดอกกุหลาบหลากสีสันแต่งแต้มสวนริมฝั่งทะเล และทำให้ฉันได้เห็นวิวของทะเลระหว่างกลีบของดอกไม้หลากสีเหล่านั้น นอกจากวิวที่สวยงามจนแทบลืมหายใจแล้ว บนยอดของสวนยังเป็นที่ตั้งของคาเฟ่ ศาลเจ้า และบ่อน้ำร้อนแช่เท้ากลางแจ้งด้วย เมื่อพระอาทิตย์อยู่ที่ขอบฟ้า ท้องฟ้าสีเหลืองอำพันก็เปล่งประกายบนผืนน้ำ ทั้งยังขับเน้นรูปทรงของภูมิทัศน์ธรรมชาติโดยรอบให้ชัดเจนขึ้น ฉันยิ้มออกมา วิวของที่นี่จะตราตรึงใจฉันไปอีกนานอย่างแน่นอน

สิ่งอำนวยความสะดวกในการเดินทางด้วยชินคันเซ็น กล่องอาหารกลางวัน และอาหารบนเครื่องบิน ฯลฯ: ขณะที่ความมืดห่มคลุมชนบทของฟุกุอิ เราใช้เวลาขับรถประมาณหนึ่งชั่วโมงเพื่อไปยังสถานี JR ไมบาระในชิงะ เพื่อขึ้นรถไฟชินคันเซ็นสายโทไคโดไปสถานีโตเกียว หลังจากนั่งลงบนที่นั่งขนาดใหญ่ข้างหน้าต่าง ฉันก็ได้ชมทิวทัศน์ทั้งธรรมชาติของญี่ปุ่นไปจนถึงตึกสูงระฟ้าในโตเกียว การเดินทางครั้งนี้ใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมง 15 นาที

การผจญภัยในญี่ปุ่นของฉันเริ่มต้นด้วยการชมวิวอันกว้างไกลสุดสายตาของใจกลางเมืองโตเกียวและปิดท้ายด้วยวิวที่งดงามชวนตะลึงของธรรมชาติในฟุกุอิ แม้จะต่างกันสุดขั้ว แต่วิวทั้งสองแบบก็แสดงให้เห็นถึงความงามที่แตกต่างกันของญี่ปุ่น ธรรมชาติอันเขียวชอุ่มในฟุกุอิและเสน่ห์แบบดั้งเดิมช่างดูขัดแย้งกันกับความคึกคักในตัวเมืองโตเกียว ตลอดการเดินทางของฉันในครั้งนี้ ฉันรู้สึกเพลิดเพลินไปกับทั้งอาหารแสนอร่อย ความสวยงามของธรรมชาติ การบริการที่ยอดเยี่ยม และความน่าประหลาดใจของวัฒนธรรม ฉันแทบอดใจรอที่จะกลับมาเที่ยวโตเกียวและฟุกุอิอีกครั้งไม่ไหวแล้ว

แล้วเจอกันอีกเร็วๆ นี้นะคะ!